Toeval?

Na een onrustige nacht werd ik vanochtend wakker met veel pijn. Ik besloot om, in plaats van een paar pijnstillers in te nemen, buiten in het zonnetje te gaan zitten en te kijken of warmte me zou helpen. Het was nog vroeg en met een beetje geluk waren alle (klussende) buren nog niet wakker. Ik nam een tuinkussen mee en installeerde me heerlijk in het ochtendzonnetje.

Het was al warm. Ik sloot mijn ogen en haalde een paar keer diep adem. Ik voelde mijn lichaam tot rust komen. Ik rook een bekende geur die ik absoluut niet kan benoemen. Maar het bracht me onmiddellijk naar Zakynthos, het mooie Griekse eiland waar ik tien jaar geleden op vakantie was met mijn vriendin. Ik voelde weer de warmte, de ontspanning en de rust die ik daar ook ervaren heb.

Ik voelde mijn lichaam en mijn hoofd tot rust komen toen ik verder fantaseerde hoe ik daar op een comfortabel ligbed lag, met een fijn dik kussen erop. Onder een parasol uit de directe zon. Ik herinnerde me dat ik daar toen een keer in slaap gevallen ben en dat een van de andere vakantievierders me later vertelde dat ze de parasol een paar keer verschoven had zodat ik niet zou verbranden. Daardoor voelde ik me veilig, geborgen en gekoesterd. Ik hoorde de vogels fluiten en het geroezemoes van pratende mensen in de verte en voelde me heerlijk wegzakken in ontspanning.

Ik doe dit wel vaker, teruggaan naar een heel fijn moment waar ik me ontspannen en rustig voelde. Het helpt me om stil te staan en bewust even de stilte en kalmte op te zoeken. Deze keer gebeurde het spontaan, door een geur, en bouwde ik het moment uit.

Toen ik weer terugkwam in het hier en nu deed ik mijn e-reader open om verder te lezen in mijn boek. Het is het boek ‘ Hartvol’ van Marlou Kleve over de kracht van zelfcompassie. Het eerst wat ik las was:

“De veilige plek.
Onderstaande oefening van de veilige plek is bedoeld om je verbeeldingskracht te gebruiken om je eigen zorg- en kalmeringssysteem wat meer te ervaren...”

Deze oefening beschreef exact wat ik zojuist had gedaan.
Vroeger zou ik hebben gezegd: “Nou ja zeg, dat is ook toevallig!” Inmiddels weet ik dat het synchroniciteit is. Dat betekent letterlijk gelijktijdigheid. Deze term is in 1930 bedacht door de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung.
Van synchroniciteit is sprake wanneer twee of meer gebeurtenissen min of meer gelijktijdig optreden in een voor de betrokkene zinvol verband dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren. Aldus Wikipedia.
Deepak Chopra noemt het synchrodestiny. Ik vind dat een veel mooier woord.

Ik verwerkte dit fijne begin van vandaag in mijn bulletjournal en plakte er deze foto bij die heel goed weergeeft hoe fijn en ontspannen ik me tijdens die vakantie voelde.